دانه قهوه عربیکا کنیا

دانه قهوه عربیکا کنیا بهترین دانه منطقه‌ شرق آفریقاست که با طعم و عطر بسیار زیاد شناخته شده است. میزان ترشی ملایم و تلخی کم این قهوه باعث می شود که شما بتوانید از این قهوه در ترکیب های مختلف استفاده کنید. از عربیکا کنیا بیشتر در ترکیب های 100% عربیکا استفاده می شود.

ویژگی های دانه قهوه عربیکا کنیا

نخستین ویژگی دانه قهوه عربیکا کنیا پیچیدگی طعمی این قهوه است. طعم یادهایی که علاوه بر مرکباتی بودن، شیرین هم هستند. به خصوص در فرآوری طبیعی این قهوه که طعمی بسیار شیرین و لذت بخش دارد.

دیگر ویژگی دانه قهوه عربیکا کنیا اسیدیته ملایم و به اصطلاح ترشی ملایم آن است و برای کسانیکه اسیدیته بالا دوست ندارند، اما می خواهند یک قهوه آفریقایی اصیل را تجربه کنند، مناسب است.

مشاهده کنید: انواع قهوه های تازه رست ایلیا

درباره قهوه کنیا

علی‌ رغم همسایگی با اتیوپی که زادگاه قهوه به شمار می ‌رود، اما تولید قهوه در این کشور نسبتاً دیرتر از سایر جاها شروع شد. قدیمی ‌ترین واردات ثبت‌ شده قهوه در این کشور بر می‌ گردد به سال 1893، هنگامی که مبلغان فرانسوی درخت ‌های قهوه را از جزیره رئونیون وارد این کشور کردند. اکثریت در این موضوع اتفاق ‌نظر دارند که گونه ‌ای که در آن سال وارد این کشور شد از نوع بوربون بود. در سال 1896 بود که قهوه برای اولین‌بار در کنیا به بار نشست.

در ابتدا قهوه در زمین‌ های بزرگی که تحت قوانین استعماری بریتانیا بودند تولید شد و قهوه تولیدی در لندن به فروش می رفت. در سال 1933 قانون قهوه در این کشور به تصویب رسید و سازمان قهوه کنیا تأسیس شد که در نتیجه اینها فروش قهوه دوباره به کنیا بازگشت.

در سال 1934 سیستم حراج پایه‌گذاری شد و تا به امروز هم به کار خود ادامه داده است. یک سال بعد پروتکل‌ هایی برای درجه ‌بندی کیفیت قهوه ایجاد شد تا کمکی باشد در جهت بهبود کیفیت این محصول.

در فاصله کمی بعد از قیام مائومائو در اوایل دهه 1950 یک قانون کشاورزی به تصویب رسید که هدف آن ایجاد مزارع خانوادگی بود. این مزارع خانوادگی در واقع کشاورزانی که پیش از آن تنها برای مصرف خودشان تولید محصول می ‌کردند را تشویق می ‌کرد که برای درآمد بیشتر مقداری محصول هم برای فروش تولید کنند. این قانون به نام طرح سوئینرتون شناخته می ‌شد. سوئینرتون یکی از مقامات وقت در اداره کشاورزی بود. این قانون بیانگر انتقال تولید قهوه از بریتانیا به کنیا بود.

همچنین این قانون تأثیر شگرفی روی تولید زمین ‌های کشاورزی کوچک داشت. مجموع درآمد حاصله از 5،2 میلیون پوند در سال 1955 به 14 میلیون پوند در سال 1964 رسید. تولید قهوه هم 55 درصد افزایش داشت.

کنیا در سال 1963 استقلال خود را به دست آورد و در حال حاضر به صورت پایدار و مداوم قهوه‌های فوق ‌العاده باکیفیتی را از منابع گوناگون تولید می ‌کند. کار تحقیق و توسعه در کنیا به عالی ‌ترین نحو در جریان است و بسیاری از کشاورزان در زمینه تولید قهوه به خوبی آموزش دیده‌ اند. سیستم حراجی که در کنیا وجود دارد می ‌تواند به خوبی حق را به حق‌دار برساند و در ازای کیفیت بالاتر، قیمت بهتری برای قهوه‌ های تولیدی ارائه کند. اما در حالی که خریداران برای قهوه ‌های باکیفیت مبلغ بالایی می ‌پردازند، به دلیل وجود فساد در این سیستم این پول ‌ها هیچ ‌وقت به کشاورزان نمی ‌رسد.

درجه‌بندی

کنیا برای تمامی قهوه ‌های صادراتی خود صرف نظر از اینکه قابل ‌ردیابی هست یا نه از یک سیستم درجه ‌بندی استفاده می ‌کند. همچون بسیاری از کشورهای دیگر، این سیستم هم، از ترکیبی از اندازه دانه و کیفیت آنها برای درجه‌ بندی استفاده می ‌کند. این سیستم به روشنی اندازه‌ های مختلف قهوه را تعریف می‌ کند و تا حدودی کیفیت قهوه را به اندازه دانه ‌های آن مرتبط می‌ داند. با این که این موضوع اغلب درست است (قهوه‌ های سایز AA اغلب بهترین کیفیت را دارند) اما برخی از قهوه‌ های سایز AB گاهی خوش ‌طعم‌ تر و با کیفیت ‌تر از بسیاری از قهوه‌ های AA هستند.

سایز E – این قهوه‌ها بسیار بزرگ هستند، بزرگ‌ ترین در نوع خود، بنابراین تعداد زیادی از آنها وجود ندارد.

سایز AA – این درجه‌ بندی در بین قهوه‌ های با سایز صفحه بزرگ‌تر متداول ‌تر است، سایز آن کمی از سایز صفحه 18 (7،22 میلی‌متر) بزرگ‌تر است. معمولاً این قهوه بیشترین قیمت را دارد.

سایز AB – این درجه ‌بندی ترکیبی است از A با سایز صفحه 16 یا 6،8 میلی‌متر و B با سایز صفحه 15 یا 6،2 میلی‌متر. حدود 30 درصد دانه قهوه عربیکا کنیا از این سایز هستند.

سایز PB – این درجه‌ بندی برای قهوه ‌های پی ‌بری استفاده می ‌شود. در این قهوه به جای دو دانه تنها یک دانه وجود دارد.

سایز C – قهوه‌ های سایز C بعد از AB قرار می‌گیرند و کیفیت خوبی ندارند.

سایز TT – این درجه ‌بندی معمولاً دانه ‌های کوچک ‌تر جدا شده از قهوه ‌های سایز AA، AB  و E را شامل می ‌شود. از لحاظ وزن این دانه ‌ها معمولاً سبک ‌ترین هستند.

سایز T – کوچکترین سایز. معمولا از خرده ‌ها و تکه ‌های شکسته تشکیل می ‌شود.

MH/ML –  این دو به ترتیب کوتاه‌شده‌ Mbuni Heavy و Mbuni Light هستند.

Mbuni نامی است که برای قهوه ‌هایی که به صورت طبیعی پرورش داده می‌ شوند استفاده می‌ شود. این قهوه‌ها معمولاً کیفیت پایینی دارند و شامل دانه‌ های نرسیده یا خیلی رسیده می‌ شوند. قیمت آنها هم بسیار پایین است. این درجه ‌بندی حدود 7 درصد تولید سالانه را تشکیل می ‌دهد.

در کنیا هم مزارع بزرگ تولید قهوه وجود دارد و هم زمین ‌های کوچک که صاحبان آن قهوه خود را در ایستگاه‌ های شستشوی خودشان می ‌شورند. این بدان معنی است که دستیابی به قهوه‌ های با قابلیت ردیابی فوق ‌العاده از تک ‌مزارع امکان ‌پذیر است، اما در سالیان اخیر قهوه ‌های با کیفیت ‌تر بیشتر محصول زمین ‌های کوچک هستند.

معمولاً چیزی که می ‌توان به آن رسید یک بسته قهوه از یک ایستگاه شستشو است که هنوز هم دارای درجه‌بندی سایز است. البته آن بسته ممکن است محصول تولیدی صدها کشاورز مختلف باشد. این ایستگاه ‌های شستشو (یا آن‌ طور که معروف هستند: کارخانه ‌ها) نقشی اساسی در کیفیت محصول نهایی ایفا می‌ کنند، پس این قهوه‌ ها به طور حتم ارزش جستجو را دارند.

مشاهده کنید: انواع قهوه های عربیکا در فروشگاه اینترنتی ایلیا

گونه ‌های مختلف قهوه کنیا

دو گونه خاص از قهوه کنیایی معمولاً طرفداران زیادی بین متخصصان قهوه دارد. این دو گونه SL-28  و SL-34 هستند و جزو 40 گونه آزمایشی تولید شده به عنوان بخشی از تحقیقات تحت رهبری گای گیبسون در آزمایشگاه ‌های شرکت اسکات است. این دو گونه اکثریت قهوه کیفیت ‌بالای تولید کنیا را تشکیل می ‌دهند، اما در برابر آفت زنگ ‌زدگی برگ ‌ها آسیب‌ پذیر هستند.

تلاش ‌های بسیاری برای تولید گونه ‌های مقاوم در برابر این آفت در کنیا انجام شده. گونه رویرو 11 اولین نمونه موفق از قهوه مقاوم در برابر این آفت بود که توسط سازمان قهوه کنیا معرفی شد. اما با استقبال گرمی از سوی خریداران تخصصی مواجه نشد. اخیراً گونه جدیدی به نام باتیان از سوی این انجمن ارائه شده که کمی تحت تأثیر تجربه ناموفق رویرو قرار گرفته، اما بررسی ‌ها نشان می ‌دهد که کیفیت قهوه دم ‌شده با آن بهتر از رویرو است و امید‌ها به بهتر شدن کیفیت آن در آینده هم بسیار زیاد است.

مزه و طعم

قهوه‌های کنیایی به طعم میوه‌ای و درخشان خود مشهور هستند و همچنین شیرینی و اسیدیته زیاد.

مناطق رشد و پرورش

بیشتر دانه قهوه عربیکا کنیا در مرکز این کشور تولید می ‌شود و بهترین قهوه ‌های کنیا هم متعلق به همین منطقه هستند. همچنین تعداد طرفداران قهوه‌ های تولیدی در غرب کشور در جاهایی مثل کیسی، ترنس-نزوئیا و ماراکوت در حال افزایش است.

نایری (NYERI)

بخش مرکزی نایری جایی است که آتشفشان منقرض ‌شده مونت در آن واقع شده. خاک سرخ این منطقه برخی از بهترین قهوه ‌های کنیا را تولید می ‌کند. کشاورزی از اهمیت بالایی در این منطقه برخوردار است و قهوه یکی از اصلی ‌ترین محصولات کشاورزی آن است. بیشتر زمین ‌های کشاورزی این منطقه کوچک هستند. درخت ‌های قهوه در نایری سالی دو مرتبه بار می ‌دهند و بار اصلی کیفیت بهتری دارد.

• ارتفاع: 1200 تا 2300 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (برداشت اصلی)، ژوئن تا آگوست (برداشت دوم)
• گونه ‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان

مشاهده کنید: انواع قهوه های روبوستا در فروشگاه اینترنتی ایلیا

مورانگا (MURANG’A)

حدود 100 هزار کشاورز تولیدکننده قهوه در مورانگا وجود دارد که سابق بر این جزو استان مرکزی بود. این ناحیه که دسترسی به دریا ندارد یکی از اولین مناطقی بود که مبلغان در آن ساکن شدند. پرتغالی ‌ها این مبلغان را از سکونت در بخش ساحلی منع کرده بودند. مورانگا یکی دیگر از مناطقی است که از خاک آتشفشانی بهره می ‌برد و نیز تعداد زمین ‌های کوچک در آن از زمین‌ های بزرگ بیشتر است.

کیرینیاگا (KIRINYAGA)

این شهرستان همسایه شرقی نایری است و همچون نایری و مورانگا از خاک آتشفشانی بهره می ‌برد. به نظر می ‌رسد که عمده دانه قهوه عربیکا کنیا در این بخش توسط کشاورزان با زمین ‌های کوچک تولید می ‌شود. ایستگاه‌ های شستشو، قهوه ‌های بسیار مرغوبی را تولید می ‌کنند که ارزش امتحان ‌کردن را دارند.

• ارتفاع: 1300 تا 1900 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان

امبو (EMBU)

امبو در نزدیکی مونت کنیا واقع شده و نام خود را از شهر امبو گرفته. تقریباً 70 درصد از جمعیت آن را کشاورزان خرد تشکیل می ‌دهند و محبوب‌ترین محصول درآمدی آن هم چای و قهوه است. تقریباً تمام دانه قهوه عربیکا کنیا  دراین منطقه محصول کشاورزان خرد است و میزان قهوه تولید امبو نسبتاً کم است.

• ارتفاع: 1300 تا 1900 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان، K7

مرو (MERU)

قهوه تولیدی مرو در دامنه کوه مونت کنیا و در بلندی‌ های نیامبن و بیشتر توسط کشاورزان خرد تولید می ‌شود. نام مرو برگرفته از نام این منطقه و مردمی است که ساکن آن هستند. ساکنین این منطقه جزو اولین اقوام کنیایی بودند که در سال 1930 و بعد از انتشار اعلامیه دونشایر (در سال 1923) اقدام به تولید قهوه کردند. این اعلامیه منافع آفریقایی‌ ها در منطقه را به رسمیت شناخت.

• ارتفاع: 1300 تا 1950 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان، K7

کیامبو (KIAMBU)

بیشتر قهوه تولیدی این منطقه مرکزی محصول زمین‌ های بزرگ است. اگرچه گسترش شهرنشینی باعث کاهش تعداد این زمین ‌ها شده و صاحبان آنها فروختن زمین‌ هایشان را سودآورتر می‌ دانند. قهوه‌ های این منطقه اغلب به نام منطقه ‌ای که در آن رشد می ‌کنند، نام‌گذاری می ‌شوند. مثل سیکا، رویرو و لیمورو. بسیاری از این زمین ‌ها تحت مالکیت شرکت‌ های چند ملیتی هستند و از این موضوع می ‌توان نتیجه گرفت که کشاورزی در این منطقه اغلب با روش ‌های مدرن و مکانیزه انجام می ‌شود و هدف اصلی بیشتر افزایش باروری محصول است تا کیفیت. علاوه بر زمین ‌داران بزرگ تعدادی هم کشاورز خرد در این منطقه هستند.

• ارتفاع: 1500 تا 2200 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان

ماچاکس (MACHAKOS)

این منطقه نسبتاً کوچک در مرکز کشور واقع شده و نام خود را هم از شهر ماچاکس گرفته. دانه قهوه عربیکا کنیا در این منطقه ترکیبی از محصولات زمین ‌های بزرگ و زمین ‌های کوچک است.

• ارتفاع: 1400 تا 1850 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34

ناکورو (NAKURU)

این منطقه که در مرکز کشور واقع شده یکی از مناطق با رشد بالای قهوه در کنیا است. هرچند برخی از درختان آن که در ارتفاعات قرار دارند خشک می‌ شوند و دیگر محصول نمی‌ دهند. نام این منطقه از شهر ناکورو گرفته شده. دانه قهوه عربیکا کنیا در این منطقه ترکیبی از محصول زمین ‌های بزرگ و کوچک است و میزان آن هم چندان زیاد نیست.

• ارتفاع: 1850 تا 2200 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان

مشاهده کنید: انواع قهوه های ترکیبی ایلیا

کیسی (KISII)

این منطقه در جنوب غربی کشور قرار دارد و فاصله چندانی با دریاچه ویکتوریا ندارد. این منطقه نسبتاً کوچک است و بیشتر دانه قهوه عربیکا کنیا در این منطقه، محصول تعاونی ‌های متشکل از تولیدکنندگان خرد است.

• ارتفاع: 1450 تا 1800 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، بلومونتین و K7

ترنس-نزویا، کیو و ماراکوت (TRANS-NZOIA, KEIYO & MARAKWET)

این منطقه نسبتاً کوچک در غرب کنیا در سالیان اخیر در زمینه تولید قهوه پیشرفت ‌هایی کرده است. دامنه‌ های کوه الگون ارتفاع لازم را برای تولید قهوه فراهم کرده و بیشتر قهوه تولیدی آن محصول زمین‌ های بزرگ است. در این منطقه قهوه بیشتر برای تنوع بخشیدن به محصولات تولیدی آن که زمانی تنها شامل لبنیات و ذرت بود کشت می ‌شود.

• ارتفاع: 1500 تا 1900 متر
• فصل برداشت: اکتبر تا دسامبر (چین اصلی)، ژوئن تا آگوست (چین دوم)
• گونه‌ها: SL-28، SL-34، رویرو 11، باتیان