دانه قهوه عربیکا برزیل

دانه قهوه عربیکا برزیل یکی از پرطرفدارترین قهوه های دنیاست. این قهوه که در دو درجه مدیوم و دارک رست شده، دارای عطر زیاد و طعمی منحصر به فرد است که می تواند همه سلایق را در بر بگیرد.

ویژگی های دانه قهوه عربیکا برزیل

دانه قهوه عربیکا برزیل که به صورت مدیوم رُست شده، دارای عطر و بویی بسیار زیاد و مناسب برای قهوه اسپرسو و سایر ترکیب ها است. برزیل مدیوم دارای کافئین متوسط و عطر بوی بسیار زیاد و تلخی متوسط است. این قهوه دارای طعم ترشی مخصوص به خود است و در انواع ترکیب ها از آن استفاده می ‌شود.

همچنین دانه قهوه عربیکا برزیل که به صورت دارک رُست شده، دارای عطر و بویی زیاد مناسب برای قهوه اسپرسو است. برزیل دارک دارای کافئین کم و عطر بوی زیاد و تلخی زیاد است. عربیکا برزیل دارای طعم ترشی مخصوص به خود است و درترکیب های قهوه اسپرسو از آن استفاده می ‌شود.

مشاهده کنید: انواع قهوه های تازه رست ایلیا

درباره قهوه برزیل

برزیل کشوری است که برای بیش از 150 سال بزرگترین تولیدکننده قهوه جهان بوده. در حال حاضر این کشور یک ‌سوم قهوه جهان را تولید می ‌کند، ولی در گذشته سهم برزیل از بازار جهانی قهوه چیزی حدود 80 درصد بود. قهوه در سال 1727 و در زمانی که هنوز برزیل تحت استعمار پرتغال بود از طریق گویان فرانسه وارد برزیل شد.

اولین ‌بار قهوه در برزیل توسط شخصی به نام فرانسیسکو دِ ملو پالتا و در منطقه پارا در شمال این کشور کاشته شد. بر اساس داستان ‌ها و افسانه‌ هایی که درباره این موضوع گفته شده، پالتا طی سفری دیپلماتیک که به گویان فرانسه داشت، همسر حاکم گویان فرانسه را فریب داد و او نیز دانه ‌های قهوه را در دسته‌ گلی پنهان کرد و هنگام بازگشت پالتا به برزیل دسته ‌گل را به پالتا داد.

پالتا این دانه‌ ها را در حیاط خانه خود کاشت و در ابتدا تنها برای مصرف شخصی خودش بود. این محصول چندان موردتوجه قرار نمی ‌گرفت تا اینکه مسیر خود به جنوب را پیدا کرد. قهوه رفته ‌رفته جایگاه خود را در باغ ‌ها و سپس مزارع تثبیت کرد و این ‌گونه تبدیل به یکی از مهم‌‌ ترین محصولات کشاورزی برزیل شد.

آغاز تولید تجاری قهوه

تولید تجاری دانه قهوه عربیکا برزیل ابتدا در اطراف رودخانه پارایبا که در نزدیکی ریودوژانیرو واقع شده، آغاز شد. این منطقه به دو دلیل برای تولید قهوه مناسب بود. اول اینکه زمین و خاک مناسبی داشت و دوم اینکه در نزدیکی ریودوژانیرو قرار داشت که باعث می‌ شد صادرات آن بسیار راحت باشد. برخلاف مزارع کوچک قهوه که در آمریکای مرکزی رونق فراوانی دارند، اولین مزارع تجاری قهوه در برزیل مزارع بزرگی بودند که از برده ‌ها به عنوان کارگر در آنها استفاده می ‌شد. این نگاه صنعتی به قهوه هنوز هم چندان در نقاط دیگر جهان متداول نیست و مختص برزیل است.

در دوران برده‌ داری نگرش بسیار خشن و پرخاشگرانه ‌ای بر مزارع تولید قهوه برزیل حاکم بود: هرکسی که زورگوتر و قدرتمندتر بود می ‌توانست به راحتی زمین دیگران را تصاحب کند و یک برده مجبور بود به تنهایی از چهار تا هفت هزار درخت قهوه مراقبت و نگهداری کند. زمانی که خاک مزرعه ‌ای به دلیل کشت بیش از حد حاصلخیزی خود را از دست می‌ داد و دیگر قابلیت استفاده را نداشت، صاحبانش آن را رها کرده و به سراغ زمین دیگری می‌ رفتند.

تولید قهوه در برزیل بین سال‌ های 1820 تا 1830 رشدی انفجاری را تجربه کرد و با رفع نیاز داخلی پای قهوه برزیلی به بازار جهانی باز شد. کسانی که تولید قهوه را در دست داشتند به شدت پول‌ دار و قدرتمند شدند تا جایی که به آنها لقب «بارون قهوه» را داده بودند. قدرت آنها تا جایی بود که دولت برای تعیین سیاست‌ها و پشتیبانی ‌هایش از صنعت قهوه باید حتماً خواسته‌ های آنها را مدنظر قرار می‌داد.

تا سال 1830 برزیل 30 درصد قهوه جهان را تولید می ‌کرد. این عدد تا سال 1840 به حدود 40 درصد رسید، البته این افزایش تولید کاهش جهانی قیمت قهوه را در پی داشت. تا میانه ‌های قرن 19 میلادی صنعت قهوه برزیل به شدت وابسته به کارگران برده بود. بیش از 1،5 میلیون برده برای کار بر سر مزارع قهوه به برزیل آورده شده بودند.

وقتی بریتانیا در سال 1850 به تجارت برده برزیل با آفریقا پایان داد، این کشور به سمت کارگران مهاجر و تجارت داخلی برده روی آورد. در سال 1888 برده‌ داری در برزیل غیرقانونی شد و این موضوع ترس زیادی را در دل کسانی به وجود آورد که نگران بودند با لغو برده ‌داری صنعت قهوه برزیل به شدت آسیب ببیند، اما این‌ گونه نشد و برداشت قهوه در آن سال و سال‌ های بعد مثل روال قبلی ادامه یافت.

رشد انفجاری دوم

رشد انفجاری دوم در تولید قهوه از دهه 1880 شروع شد و تا دهه 1930 ادامه یافت. این دوران به نام دو محصول مهم تولیدی در آن زمان نام‌گذاری شده. تأثیر بزرگی که بارون‌ های قهوه در سائو پائولو از یک سو و تولیدکنندگان لبنیات در میناس گرایس از سوی دیگر بر این دوران داشتند باعث شد که از این دوره تاریخی با نام «قهوه با شیر» یاد شود.

در این دوران همچنین دولت برزیل روش موسوم به ارزش ‌افزایی را آغاز کرد که نوعی روش حمایتی بود که برای تثبیت قیمت قهوه به کار گرفته می‌ شد. در این روش در زمانی که بازار شرایط خوبی نداشت، دولت قهوه را به قیمت بالایی از تولیدکنندگان می‌ خرید و تا زمانی که قیمت ‌ها به سطح بالایی برسند از فروش قهوه خودداری می ‌کرد. با این کار قیمت قهوه برای بارون‌ ها همیشه ثابت نگه داشته می ‌شد و همچنین از تولید مازاد قهوه به دلیل قیمت پایین جلوگیری می ‌شد.

تا دهه 1920 برزیل 80 درصد قهوه جهان را تولید می‌ کرد و قهوه تأمین‌ کننده اصلی منابع مالی برای بسیاری از زیرساخت ‌های کشور بود. تولید بی‌ وقفه قهوه منجر به افزایش بیش از حد قهوه مازاد بر مصرف می ‌شد که نتیجه ‌ای جز وخیم ‌تر شدن اوضاع در زمان رکود شدید بازار در دهه 1930 نداشت.

درنهایت دولت برزیل مجبور شد که 78 میلیون بسته از این قهوه مازاد را که در انبارها ذخیره شده بود بسوزاند تا قیمت قهوه کمی بهبود یابد، اما این کار تأثیر زیادی روی قیمت نداشت.

در دوران جنگ جهانی دوم نگرانی فزاینده ‌ای در ایالات متحده وجود داشت، مبنی بر اینکه با تعطیلی بازار کشورهای اروپایی، کاهش قیمت قهوه می ‌تواند باعث سوءاستفاده آلمان نازی یا کمونیست‌ ها شود و کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی را با خود همراه کنند. در نتیجه تلاش‌ها برای تثبیت و پایدارسازی قیمت قهوه توافقی بین‌المللی بر مبنای سیستم حدنصاب تولید قهوه شکل گرفت.

این توافق باعث شد که روند افزایش قیمت قهوه تا دهه 1950 که قیمت‌ ها به یک پایداری رسیدند ادامه پیدا کند. افزون بر این از این توافق به عنوان زمینه‌ ساز توافق بین ‌المللی جامع ‌تر که در سال 1962 بین 42 کشور تولیدکننده قهوه شکل گرفت یاد می‌ شود.

حدنصاب‌ های ثابتی که برای تولید قهوه در هر کشور تعیین می ‌شد بر اساس شاخص قیمت قهوه مشخص‌ شده توسط سازمان بین ‌المللی قهوه (ICO) بود. مثلاً اگر قیمت ‌ها کاهش می ‌یافت، این حدنصاب ‌ها هم به تبع آن کم می ‌شد و بالعکس.

در سال 1989 و پس از آنکه برزیل نپذیرفت که قهوه تولیدی خود را کاهش دهد، این توافق هم از بین رفت و دیگر اعتباری نداشت. برزیل باور داشت که تولید قهوه این کشور بسیار پربازده است و نیازی به این توافق ندارد. از پیامدهای برهم‌ زدن این توافق پدیدآمدن بازاری بدون نظارت و کنترل بود که باعث شد در طی 5 سال بعد از آن قیمت ‌ها به شدت کاهش یابند. این کاهش شدید قیمت ‌ها بحران در بازار قهوه را در پی داشت که باعث شد حرکت‌ هایی در جهت تجارت منصفانه در تولید قهوه شکل بگیرد.

سال ‌های پرباری و کم ‌باری قهوه

برزیل تولیدکننده عمده قهوه جهان است و بدیهی است که هرگونه تغییر در تولید قهوه برزیل اثری مستقیم بر روی قیمت جهانی قهوه دارد. یکی از عواملی که باعث تغییر در میزان قهوه تولیدی برزیل می ‌شود، چرخه متناوب برداشت سالانه محصول است. در طی سال‌ ها تجربه این موضوع روشن شده که میزان قهوه تولیدی مزارع در هر سال ثابت نیست، بلکه یک سال کم و یک سال زیاد است و این چرخه به صورت تناوبی تکرار می ‌شود.

در سال‌ های اخیر کارهایی انجام شده تا میزان برداشت محصول در طی دو سال به هم نزدیک ‌تر شود و تا حدودی به ثبات برسد. دلیل به وجود آمدن این چرخه متغیر این است که درخت قهوه به صورت طبیعی این چرخه را در خود دارد. یعنی یک سال کم محصول می ‌دهد و یک سال زیاد، اما می‌ توان این مسئله را با هرس سبک درخت ‌ها تا حدی کنترل کرد. هرس سبک هنوز در برزیل چندان جا نیفتاده و بیشتر تولیدکنندگان ترجیح می ‌دهند درخت ‌ها را بیش از حد هرس کنند و به همین دلیل در سال بعد درخت‌ها محصول کمی می ‌دهند.

تولید دانه قهوه عربیکا برزیل در گذشته حوادث بسیار بدی را پشت سر گذاشته مثل سرمازدگی سیاه در سال 1975 که باعث کاهش تقریباً 75 درصدی برداشت قهوه در سال بعد شد. در نتیجه این سرمازدگی قیمت جهانی قهوه در زمان اندکی تقریباً 2 برابر شد. در سال 2000 و 2001 دو سال پشت سر هم سال کم‌ باری بود که باعث شد برداشت سال 2002 به شدت افزایش پیدا کند. این افزایش تولید باعث ارزانی قیمت قهوه برای یک دوره طولانی دیگر شد.

مشاهده کنید: قهوه عربیکا اتیوپی ایلیا

تولید مدرن قهوه

بدون شک برزیل پیشرفته ‌ترین و صنعتی ‌ترین کشور تولیدکننده قهوه در جهان است. به دلیل اینکه تمرکز اصلی در برزیل بر روی افزایش تولید و برداشت است قهوه برزیلی در جهان چندان به خاطر کیفیتش شناخته نمی ‌شود. بیشتر مزارع بزرگ از روش‌های نسبتاً ساده‌ای برای برداشت محصول استفاده می‌کنند مثل روش جداسازی که تمام قهوه‌های یک شاخه در یک حرکت از آن جدا می‌شوند. اگر مزارع بزرگ و هموار باشند (که مزارع بزرگ ‌تر برزیل بیشتر این ‌گونه هستند) از ماشین‌ های برداشت محصول استفاده می‌ شود، این ماشین‌ ها با تکان دادن شاخه‌ ها قهوه را از آن جدا می ‌کنند. در هیچ کدام از این دو روش به اینکه محصول رسیده باشد یا نه توجهی نمی ‌شود و به همین دلیل محصول برداشتی حاوی مقدار زیادی قهوه کال و نرسیده است.

برای مدت ‌زمانی طولانی برزیل بخش بزرگی از قهوه خود را زیر نور آفتاب خشک می‌ کرد. استفاده از روش پرورش طبیعی پالپ در اوایل دهه 1990 به بهبود کیفیت قهوه برزیلی کمک فراوانی کرد، اما تولیدکنندگان قهوه برزیلی (آن‌هایی که با دست می ‌چینند، آن‌ هایی که قهوه را می ‌شورند و آن ‌هایی که گونه ‌های مختلف قهوه را در ارتفاعات پرورش می ‌دهند) سال‌ ها برای تولید قهوه‌ ای با اسیدیته پایین و حجم بالا که برای ترکیب اسپرسو عالی است تلاش کرده ‌اند.

اگرچه بیشتر دانه قهوه عربیکا برزیل در زمین ‌هایی کشت می ‌شود که ارتفاع مناسب برای تولید قهوه با بهترین کیفیت را ندارند، با این حال برخی از دانه قهوه عربیکا برزیل از نظر طعم فوق ‌العاده‌اند. همچنین این کشور تولید‌کننده برخی از تمیزترین و شیرین ‌ترین قهوه‌های جهان است که اسیدیته بالایی هم ندارد و بسیاری از مصرف‌کنندگان عاشق طعم آن هستند.

تولید روبوستا

این کشور علاوه بر تولید دانه قهوه عربیکا برزیل ، یکی از تولیدکنندگان اصلی روبوستا در جهان است. برزیلی ‌ها به روبوستا می ‌گویند کونیلون و در مناطقی مثل روندونیا پرورش داده می‌ شود.

مصرف داخلی

برزیل همیشه برای افزایش مصرف قهوه در داخل کشور تلاش کرده که موفقیت ‌آمیز هم بوده. شاید دادن قهوه به بچه‌ ها در مدرسه کمی تعجب ‌برانگیز باشد، ولی در حال حاضر مصرف قهوه در برزیل از ایالات متحده هم جلو زده. در برزیل امکان ورود قهوه خام به کشور وجود ندارد و به همین دلیل مقدار زیادی از قهوه تولیدی برزیل در داخل خود کشور مصرف می‌ شود. کیفیت قهوه ‌ای که برای مصارف داخلی تولید می‌شود پایین ‌تر از قهوه صادراتی است.

قهوه ‌خوری ‌های زیادی در شهرهای بزرگ وجود دارند که قیمت قهوه‌ های آن معادل قیمت قهوه در قهوه ‌خوری ‌های باکیفیت در ایالات متحده و اروپا است که نشانه ‌ای دیگر از افزایش فاصله طبقاتی بین بخش فقیر و ثروتمند جامعه برزیل است.

قابلیت ردیابی

دانه قهوه عربیکا برزیل با کیفیت بالا، معمولاً تا یک مزرعه خاص قابلیت ردیابی دارند، ولی قهوه‌ های با کیفیت پایین ‌تر که به صورت فله ‌ای فروخته می ‌شوند قابلیت ردیابی ندارند. قهوه‌ های مارک سانتوس فقط این را به ما می ‌گویند که از بندر سانتوس بارگیری شده‌اند و این نام هیچ‌ گونه ارتباطی با محل رشد قهوه ندارد.

یک قانون نانوشته در صنعت قهوه وجود دارد که بر اساس آن بین قابلیت ردیابی و کیفیت قهوه یک رابطه مستقیم وجود دارد اما این قانون در مورد برزیل صدق نمی ‌کند. در برزیل مزارعی وجود دارند که تولیدشان از کل قهوه تولیدی بولیوی بیشتر است. شاید بتوان از روی اندازه محصول آن را ردیابی کرد اما لزوماً به معنای کیفیت بالاتر آن نیست.

مزه و طعم

بهترین دانه قهوه عربیکا برزیل معمولاً آن ‌هایی هستند که اسیدیته پایینی دارند و سنگین و شیرین هستند و اغلب طعم شکلاتی و فندقی دارند.

مناطق رشد و پرورش

تنوع گونه ‌های قهوه تولیدی در برزیل بسیار زیاد است و بسیاری از آنها در خود برزیل توسعه داده شده یا تکامل یافته‌ اند مثل: موندو نوو، بوربون زرد، کاتورا و کاتوای.

باهیا (BAHIA)

این ایالت بزرگ شرقی یکی از شمالی ‌ترین مناطق رشد قهوه در برزیل است. در سال‌ های اخیر تولید قهوه ‌های باکیفیت و خوش‌ طعم در این منطقه رشد زیادی داشته و بیشتر مردم هنگام برگزاری مسابقات بهترین قهوه در سال 2009 بود که متوجه کیفیت عالی قهوه ‌های باهیا شدند. در بین 10 مقام برتر این مسابقات 5 مورد از باهیا بودند.

چاپادا دیامانتینا (CHAPADA DIAMANTINA)

این منطقه زیبا در برزیل بیشتر به خاطر پارک ملی خود معروف است. نام آن برگرفته از ویژگی ‌های زمین ‌شناختی آن است: چاپادا به معنی صخره‌های شیب‌ دار است که در این منطقه وجود دارد و دیامانتینا هم اشاره به الماس ‌هایی دارد که در قرن 19 در این منطقه کشف شد. تعداد زیادی از زمین ‌های کشاورزی منطقه برای تولید قهوه از روش بایوداینامیک استفاده می‌ کنند. روشی ارگانیک و طبیعی که توسط رودولف اشتاینر بنیان ‌گذاری شد.

• ارتفاع: 1000 تا 1200 متر
• فصل برداشت: ژوئن تا سپتامبر

سرادو دِ باهیا/باهیای غربی (CERRADO DE BAHIA/WEST BAHIA)

این منطقه مناسب تولید دانه قهوه عربیکا برزیل در مقیاس بزرگ و صنعتی است. در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 این منطقه بخشی از پروژه دولت برای ترویج کشاورزی بود. در این پروژه دولت اعتبارات رایگان و مشوق‌ هایی را به حدود 600 کشاورز که به این منطقه مهاجرت کرده بودند ارائه می‌ کرد. تا سال 2006 حدود 1،5 میلیون هکتار از زمین‌ های منطقه زیر کشت بود که البته قهوه سهم نسبتاً کمی از این زمین ‌ها داشت. آب ‌و هوای گرم، باثبات و آفتابی این منطقه بیشتر برای تولید بیشتر محصول مناسب است و به همین دلیل نمی ‌توان انتظار قهوه باکیفیتی از این منطقه داشت.

• ارتفاع: 700 تا 1000 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

پلانالتو دِ باهیا (فلات باهیا) (PLANALTO DE BAHIA)

تمرکز این منطقه بیشتر بر روی تولید قهوه در مقیاس کوچک است. به دلیل هوای خنک ‌تر و ارتفاع بیشتر قهوه تولیدی این ناحیه از کیفیت بالایی برخوردار است.

• ارتفاع: 700 تا 1300 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

میناس گرایس (MINAS GERAIS)

این ایالت در جنوب شرقی برزیل واقع شده و برخی از بلندترین کوه ‌های برزیل در این ایالت قرار دارند که ارتفاع مناسبی برای تولید دانه قهوه عربیکا برزیل فراهم کرده ‌اند.

سرادو (CERRADO)

سرادو به معنای دشت استوایی هموار و بدون درخت است. سرادو می ‌تواند برای اشاره به دشت وسیعی که در چندین ایالت برزیل کشیده شده هم استفاده شود. اما وقتی صحبت از قهوه در میان باشد منظور منطقه ‌ای است در غرب میناس گرایس. تولید قهوه در این منطقه از سابقه ‌ای طولانی برخوردار نیست و نسبتاً جدید است به همین دلیل بیشتر مزارع آن زمین‌ های بزرگ و مکانیزه هستند. درواقع بیشتر از 90 درصد مزارع این منطقه بزرگ‌تر از 10 هکتار هستند.

ارتفاع: 850 تا 1250 متر

فصل برداشت: می تا سپتامبر

سول دِ میناس (SUL DE MINAS)

در طول تاریخ این منطقه همیشه یکی از بزرگ ‌ترین تولیدکنندگان دانه قهوه عربیکا برزیل بوده و کشاورزان خرد نسل‌ های متمادی است که در این منطقه زندگی می ‌کنند. احتمالاً به همین دلیل است که تعاونی‌ های زیادی در این منطقه وجود دارد. علی ‌رغم اینکه بیشتر زمین ‌های این منطقه را مزارع کوچک تشکیل می ‌دهند، با این حال تولید قهوه در این منطقه غالباً صنعتی و همراه با برداشت مکانیزه است.

برخی از نواحی در این منطقه مثل کارمو دِ میناس در این اواخر توجه‌ها را به سمت خود جلب کرده‌ اند. این شهر که در اطراف روستای کارمو قرار دارد، تولیدکنندگان قابل ‌توجهی دارد که از خاک و آب‌ و هوای مناسب این منطقه برای تولید قهوه‌ های باکیفیت استفاده می ‌کنند.

• ارتفاع: 700 تا 1350 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

مشاهده کنید: انواع قهوه های عربیکا در فروشگاه اینترنتی ایلیا

چاپادا دِ میناس (CHAPADA DE MINAS)

این منطقه نسبت به دیگر نواحی تولید قهوه که همگی کنار هم و در جنوب قرار دارند شمالی‌ تر است. اواخر دهه 1970 بود که تولید قهوه در این منطقه رونق گرفت. این منطقه نسبتاً کوچک است و زمین ‌های هموار آن بستر مناسبی برای مکانیزه‌کردن زمین‌ های کشاورزی فراهم آورده.

ارتفاع: 800 تا 1100 متر

فصل برداشت: می تا سپتامبر

ماتاس دِ میناس (MATAS DE MINAS)

این منطقه جایی است که از همان ابتدای ورود قهوه به برزیل کار تولید و پرورش قهوه در آن آغاز شد. همچنین یکی از مناطقی است که بین سال‌ های 1850 تا 1930 با بهره ‌بردن از دو صنعت قهوه و لبنیات به ثروت هنگفتی رسید. هرچند در سال‌ های اخیر تنوع محصولات کشاورزی این منطقه بسیار زیاد شده، اما هنوز هم 80 درصد درآمد حاصل از کشاورزی آن سهم قهوه است.

به دلیل وجود زمین‌ های ناهموار و دامنه ‌های تپه با شیب تند، برداشت محصول در این ناحیه بیشتر با دست انجام می ‌گیرد. با وجود آنکه بسیاری از زمین ‌های کشاورزی این منطقه کوچک هستند (تقریباً 50 درصد مزارع کوچک ‌تر از 10 هکتار هستند) اما قهوه تولیدی آن کیفیت موردانتظار را ندارند. اگرچه این وضعیت در حال تغییر است و تعداد مزارعی که قهوه مرغوب تولید می‌ کنند در این منطقه کم نیست.

• ارتفاع: 550 تا 1200 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

سائو پائولو (SAO PAOLO)

یکی از شناخته‌ شده‌ ترین مناطق رشد و پرورش قهوه یعنی موژیانا (Mogiana) در این ایالت قرار دارد. نام این منطقه برگرفته از شرکت راه ‌آهن موژیانا است که در سال 1883 خط آهن موسوم به «خط آهن قهوه» را برای حمل‌ و نقل و توزیع بهتر قهوه در این منطقه ایجاد کرد.

• ارتفاع: 800 تا 1200 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

ماتو گروسو و ماتو گروسو دو سول (MATO GROSSO AND MATO GROSSO DO SUL)

 این منطقه تنها بخش کوچکی از برداشت سالانه دانه قهوه عربیکا برزیل را تولید می‌ کند. زمین‌های بزرگ، هموار و مرتفع این ناحیه بیشتر مناسب دامداری‌ ها و پرورش سویا است که به وفور در این منطقه مشاهده می‌ شود.

• ارتفاع: به طور میانگین 600 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

اسپیریتو سانتو (ESPIRITO SANTO)

با وجود وسعت کمتر نسبت به سایر مناطق تولید کننده قهوه در برزیل اما اسپیریتو سانتو دومین تولیدکننده بزرگ دانه قهوه عربیکا برزیل در این کشور است. همچنین مرکز این ایالت یعنی شهر ویتوریا یک بندر کلیدی و مهم برای صادرات قهوه است. با این حال اما تقریباً 80 درصد از قهوه تولیدی این منطقه از نوع کونیلون (روبوستا) است. در بخش جنوبی این ایالت کشاورزان بیشتر تمایل دارند که عربیکا پرورش دهند و به همین دلیل قهوه‌ های این منطقه از نظر کیفی بهتر است.

• ارتفاع: 900 تا 1200 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر

مشاهده کنید: انواع قهوه های ترکیبی ایلیا

پارانا (PARANÁ)

برخی اعتقاد دارند که این ایالت جنوبی ‌ترین منطقه رشد قهوه در جهان است. این ایالت همچنین یکی از مهم ‌ترین مناطق کشاورزی در برزیل است. علی ‌رغم اینکه این منطقه تنها 2،5 درصد از زمین‌ های کشور را در اختیار دارد، اما تقریباً 25 درصد از محصولات کشاورزی برزیل را تولید می‌ کند. قهوه زمانی بزرگ‌ ترین محصول کشاورزی این ناحیه بود، اما بعد از خسارت شدیدی که سرمازدگی سال 1975 به بار آورد، بسیاری از کشاورزان تصمیم گرفتند به سراغ محصولات دیگر بروند.

زمانی این منطقه حدود 22 میلیون بسته قهوه تولید می ‌کرد، اما در حال حاضر تولید آن به زحمت به 2 میلیون بسته می ‌رسد. اولین گروه مستعمره ‌نشین در این منطقه ابتدا نزدیکی ساحل را برای سکونت انتخاب کردند. اما قهوه دلیل مهاجرت بسیاری از آنها به سمت مناطق دورتر از ساحل بود. ارتفاع کم این منطقه مانع اصلی برای تولید قهوه باکیفیت است، اما آب ‌و هوای خنک ‌تر آن زمان رسیدن و برداشت محصول را کمی به تأخیر می ‌اندازد.

• ارتفاع: حداکثر 950 متر
• فصل برداشت: می تا سپتامبر